Wejdź, we mnie falą wpłyń, wpłyń we mnie
pod serce dojdź aż do krzyku
krwi potem spokój wróć znużeniem
półsennie niech płynie w żyłach
i dłonie nasze spleć w sytości
posłuchaj jak cisza rośnie
wiesz sporo czasu do jasności
czekajmy niech wpierw noc zaśnie.
S();
Mój telefon ma za małą pamięć.
Irena napisała do mnie w weekend....wiele razy napisała, a na koniec pozwoliła mi mówić.
Mówić o tym co czuję.Po woli- w ciemności mojego przedpokoju zdjęła mi rekę z warg....
- Mów chce to słyszeć-powiedziała.
------------------------------------
Ireny sms-y są jak modlitywy.
Gdy jest mi źle otwieram właściwe miejsce w moim telefonie...otwieram i czytam..
Jak narkotyk w żyłach oblewa mnie wtedy błogość gdzieś tam wewnątrz...
a potem jak w opiumowym widzie zasypiam z uśmiechem na twarzy...wiedząc że ona jest obok....
,, Czytam ,płaczę, tęsknię...i znowu płaczę.Zupełnie się rozkleiłam.Brakuje mi tych naszych rozmów,spotkań.Zamykam się ,chciaż tak bardzo potrzebuję pogadać.Łzy spływają po moich policzkach"- 18 listopada 2003
,, A oprócz tego tęsknie,zasypiam przy Tobie.Jutro pokażesz mi świt, może nie taki, jaki sobie wymarzyliśmy, ale na taki też przyjdzie czas.Wierzę w to..." - 08 grudnia 2003.
,, Myślę o Tobie.Jestem z Tobą .Staram sie jednak uciekać do różnych, dziwnych zajęć, żeby nie lęgły mi się w mózgu kanarki.Wiesz, że cieżko mi przetrwać, gdy jesteś daleko" - 20 grudnia 2003
,, Mam łzy w oczach i dreszcze od tego co napisałeś. Ja też chcę Ci powiedzieć..." 21 grudnia 2003
Ireno ...ja też cchę..............k......
Znalazłem to w dzisiejszej lokalnej gazecie
poczytajcie
To dla Ciebie Ireno
Dzisiaj w nocy...
Snuć się będę w sukience
Utkanej z westchnień...
Będę błądzić po Tobie przeszywającym wzrokiem...
Rozbierać cię myślami...
Obsypię garścią delikatnych pocałunków...
Będę drażnić Twoje ciało spojrzeniami...
Smakować je po kawałeczku języczkiem...
Drżącym z pożądania ciałem Cię otulę...
Będziemy żeglować po morzu rozkoszy
Pchani wiatrem namiętności...
Niecierpliwe dłonie zaspakajać będą każde pragnienie..
Łapczywe usta zamilkną razem scalone...
Ciała stworzą jedność...
Ty we mnie..
Ja w Tobie...
Cała wieczna noc dla nas...
Nikt nam tego nie odbierze...
Rano obudzi nas ciepła pieszczota promieni słońca...
Mgiełka snu...
Przeminie...
Po tym co stało się w niedzielę Tomasz nie mógł znaleźć dla siebie miejsca. Chodził smutny. Próbował uciec w sen. Przecież stracił Irenę w najradośniejszym punkcie ich znajomości. Tak bardzo się cieszył, że ponownie ją odzyskał. Tak bardzo cieszył się tym, że widzi u niej uśmiech. Tak bardzo się cieszył gdy widział radość w jej oczach.
Cieszył się jeszcze czymś...może to sprawiało teraz taki ból.
Irena napisała mu na komunikatorze ,że ma dla niego miejsce w swoim serduszku. I że Tomasz wcale nie musi siedzieć gdzieś z boku, ale w pełni może rozkoszować się tym co leży tam na stoliczku.
Ostatnio często na ,,Dzień dobry” przesyłali sobie serduszka. Taki zwykły znaczek na komunikatorze ,który w te zimowe poranki sprawiał, że było mu ciepło, sprawiał, że odczuwał wewnątrz to dziwne łaskotanie –ktoś nazwał to kiedyś motylkami...śmieszyła go ta nazwa, a jednocześnie miała tyle ciepła w sobie.
Często wtedy uśmiechał się do monitora...tak jakby Irena była obok niego.
Dlatego gdy postanowiła zakończyć tą znajomość tak bardzo go to bolało.
Nie pisał do niej cała niedzielę. Przecież powiedziała, że nie chce sms-ów od niego. Nie chce bo podtrzymują one w niej uczucie które próbuje zabić.
Nie pisał więc-jednakże co trzydzieści minut zaglądał chyba w ekranik swojego telefonu.
Był pusty.
-A więc jednak to się stało – pomyślał.
Tak ciężko było mu uwierzyć ,że już jej nie będzie. Że nie będzie jej mimo, iż będzie ją widywał, nawet być może siedział obok. Bał się tego. Wiedział jak to będzie wyglądało bo doświadczył przecież tego już w sobotę. Siedział obok niej ,w jej mieszkaniu. Siedział a jakby jej nie było. Nic nie potrafiło go ucieszyć. Śmiał się gdy trzeba było się śmiać. Milczał gdy trzeba było być poważnym. Brakowało mu jednak jej...mimo iż siedziała obok.
W noc z niedzieli na poniedziałek nie mógł spać. Przewracał się w łóżku z boku na bok. Rozmyślał.
Rozmyślał o poniedziałku. Czy ma do niej zadzwonić czy nie. Zadzwonić jak każdego poranka. Powiedzieć ,,Dzień dobry”. Usłyszeć jej głos.
Nie wiedział czy powinien. Wybił jednak jej numer.
Długo rozmawiali. Tomasz prosił ją żeby nie odchodziła, żeby nie oddalała się...nie chciał jej stracić. Irena długo wyjaśniała mu swoją decyzję, że nie potrafi dzielić się uczuciem z kilkoma osobami naraz. Że bardzo tęskni, że to ją wypala psychicznie. Że nie potrafi tak jak Tomasz czerpać z tego radości, radości chwili, radości wyczekiwania na spotkanie.
Powiedziała, że czekała na sms-y od Tomasza , mimo iż przecież prosiła aby nie już pisał.
Nie wiedzieli teraz kiedy się spotkają. Chcieli się bardzo spotkać. Tylko po to aby się zobaczyć.
Tomasz miał wolną godzinę po południu. Poprosił ją żeby weszła do niego albo żeby spotkali się na ulicy.
Irena bała się. Wahała bardzo. Powiedziała ,ze pomyśli.
Tomasz znów słał jej z pracy sms-y. Teraz były zupełne inne niż te z poprzednich dni, tygodni. Były o smutku, o lęku rozstania, tęsknocie, braku dotyku, ciepła...były o samotności ,która wkrótce miała nastąpić.
Po południu jak zwykle ok. 17 zerknął w ekran telefonu.
Napisała -,,Wejdź jestem sama. Może Ty wejdziesz? Nie chce zostawiać dzieci samych. Zadzwoń albo wejdź”.
Tomasz powiedział Teresie ,że musi iść do Ireny i Józefa zanieść coś ważnego. Że wróci za 30-40 minut.
Ubrał się szybko i wybiegł z domu. Obawiał się tego spotkania. Obawiał się jej reakcji, jej zachowania wobec niego. Obawiał się nawet jej spojrzenia.
Otworzyła mu drzwi. Była smutna. Spytała czy chce napić się kawy. Tomasz musiał czymś zająć ręce, był bardzo spięty, poprosił więc o kawę.
Siedzieli przy stole. Delikatnie uśmiechali się do siebie. Jakby chcieli wybadać się nawzajem. Ich uśmiechy chociaż bardzo delikatne były odwzajemnione.
Tomasz tak bardzo chciał ją dotknąć. Przysunął pod stołem nogę do jej nogi... odwzajemniła dotyk uzupełniając go uśmiechem.
Ręka Tomasza delikatnie powędrowała pod blat stołu. Delikatnie dotknęła jej uda. Spojrzał w jej oczy. Zobaczył tam ten błysk za którym tęsknił i... poczuł dotyk ,bardzo delikatny dotyk na swojej dłoni, która spoczywała wciąż na jej udzie.
- Tomaszu usiądźmy na kanapie- zaproponowała.
Kanapa była wygodna. Ileż to razy Irena z Józefem proponowali mu aby został u nich na noc. On jednak zawsze wracał do domu. Lubił chyba swoje wyleżałe łóżko.
Gdy tak siedzieli ...prawie nie rozmawiali.
Tomasz po chwili poczuł znów jej dłoń na swojej dłoni. Czuł jak jej palce dotykają jego opuszków. Spróbował opleść jej palce swoimi palcami. Nie protestowała-uśmiechała się tylko delikatnie do niego.
Jego dłoń wędrowała po jej twarzy, delikatnie dotykała jej uszu, włosów, warg.
Irena drżała chwilami. Drżała pod dotykiem jego dłoni.
-Cieszysz się, że jestem teraz tutaj?- spytał Tomasz
-Tak.
-Wiesz, bardzo się cieszę ,że pozwoliłaś mi przyjść.
-Ja też się cieszę ,że jesteś. Że mogłeś przyjść.
-Tęskniłem bardzo, bałem się że już cię nie zobaczę. Nawet nie wiesz jak mnie to boli.
-Mnie też to boli , boli że muszę ukrywać to co czuję. Że muszę walczyć o to aby nikt się nie dowiedział. Wiesz Tomaszu jak to boli. Ja nie potrafię cieszyć się tak jak ty, cieszyć się chwilami. Mnie spala to całkowicie. To tak boli.
Ich dotyki były coraz cieplejsze. Ręka Tomasza wciąż wędrowała po jej ubranym ciele, po udach, dłoniach, ustach.
Pocałował ją delikatnie. Uśmiechnęła się.
-Czy była to oznaka radości ?-pomyślał
Siedzieli tak w milczeniu i delikatnie bawili się swoimi dłońmi, uśmiechając się co jakiś czas do siebie. Nie mówili prawie nic.
Tomasz musiał wracać do domu.
Stali jeszcze chwile objęci.
Gdy wychodził usłyszał.
-Dziękuję.
To było chyba najlepsze co mógł usłyszeć z jej ust w ten dzień.
Czy był szczęśliwy?
Był na tyle na ile mógł być w tej chwili.
Dobrze wiedział jak kruche jest to wszystko... kruche jak suchy liść przelatujący nad płomieniem ogniska.
Był szczęśliwy i tęsknił.
Tomasz postanowił zrobić wszystko by Irena nie odeszła.Wie ,że jest jej ciężko.Wie ,że nie może trzymać dalej w sobie uczucia, które czuje w środku.Powiedziała Tomaszowi,że sprawia jej to ogromny ból.Powiedziała,że z obawy przed tym bólem ,który już odczuwa chce to zabić w sobie. To COŚ co dawało im tyle radości.Coś co sprawiało,że uśmiechali się wiecej niż zwykle.Coś co nauczyło ich rozmawiać bez słów.
Dla Tomasza to był szok.Drżał.Nie mógł nawet utzymać długopisu w dłoni.Musiaił przecież pracować dziś,jutro..po jutrze.
Wczoraj był sam w domu.Zadzwonił do Ireny....wstydził się...ale mógł pozwolić sobie w tejsamotności na łzy,na łzy tęskonty.
Przecież w piątek jeszcze sie spotkali, tulili się.... kochali...a potem wieczorem Irena powiedziała mu ,że już nie może ,że tak bardzo ją to boli...to uczucie..ktorego nazwy nigdy nie wypowiedzieli.
A on...on chciał dać jej usmiech,radość chwili, rozkosz, ciepło drugiego ciała..chciał dać.....
Dla niego była taka piękna.A teraz.Teraz powiedziała,że już nie będzie dotyków, nie będzie smsów..że musi to zabić...
to coś czego nigdy wprost nie nazwali, a wiedzieli,że jest.
Tomasz płakał długo w niedzielę.Płakał gdy był sam.... bo mężczyźni nie mogą płakać....
Pamietał jej dotyk.
Pamiętał jej zapach.Używała przecież specyficznych perfum.Pamiętał ,że gdy w sobotę poczuł w mieście na ulicy ten zapach..,pamiętał że oblało go wtedy gorąco.....to nie była ona..ale zawsze tak reagował na ten zapach
Pamiętał jej piękne ciało...ktorego już miał nie widizeć
Pamiętał wspólne oglądanie nieba....
dlatego płakał,płakał bo miał nie mieć juz tego co dawało mu usmiech, co sprawiało że był lepszy dla innych....
Nie wiedział co robić z blogiem.
Nie będzie go już pisał.Nie bedzie go bo jej nie ma.....albo nie będzie...
Chciałby teraz zapłakać ale nie mogł.Był w pracy
Siedział i wiedział,że klawisze jego komputera nie oddadzą tego co teraz czuje jego serce.....